خدیجه ددهبالا، مشهور به افتخار ددهبالا (متولد ۲۵ آبان ۱۳۲۵ – درگذشته ۴ تیر ۱۳۸۶)، که با نام هنری مهستی شناخته می‌شد، از خوانندگان برجسته موسیقی سنتی و پاپ ایران بود. او در طول بیش از چهار دهه فعالیت هنری، بیش از ۲۰۰ ترانه اجرا کرد و بهعنوان یکی از چهره‌های ماندگار موسیقی ایران شناخته می‌شود. مهستی دارای گستره صوتی متزوسوپرانو بود و توانایی منحصر به فردش در اجرای آواز، او را از دیگر هنرمندان متمایز می‌کرد.
بیشتر بخوانید :
بیوگرافی هایده (معصومه دَده‌بالا) : زندگی شخصی و هنری
بیوگرافی جنیفر لوپز : از برانکس تا هالیوود – داستان یک ستاره بی‌همتا
او نخستین بار توسط اکبر گلپایگانی، خواننده سرشناس ایرانی، کشف شد و در ۱۸ سالگی با پرویز یاحقی، آهنگساز نام‌آشنا، آشنا گردید. در سن ۲۰ سالگی، اولین اثر خود با عنوان «آنکه دلم را برده خدایا» (از مجموعه گل‌های رنگارنگ شماره ۴۲۰) را منتشر کرد که در مقام شوشتری اجرا شده بود و مورد استقبال فراوان قرار گرفت.
مهستی کمی پیش از انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ ایران را ترک کرد و ابتدا به لندن و سپس به ایالات متحده آمریکا مهاجرت نمود. او تا پایان عمر در شهر سانتاروزا ساکن بود و بیشتر آثارش پس از انقلاب در قالب ترانه‌های پاپ، سنتی و مردمی اجرا شدند. مهستی خواهر کوچک‌تر هایده، خواننده مشهور ایرانی، بود و هر دو از چهره‌های تأثیرگذار موسیقی ایران به شمار می‌روند.
بیوگرافی مهستی
مهستی در ۲۵ آبان ۱۳۲۵ در تهران، خیابان ایران (که پیش‌تر به نام خیابان عین‌الدوله شناخته می‌شد)، به دنیا آمد. پدر او، محمد ددهبالا، اهل روستای ددهبالا در نزدیکی تبریز بود، و مادرش از خانوادهای متمول و سرشناس در رشت به شمار میرفت. مهستی خواهر کوچک‌تر هایده، خواننده نام‌آور ایرانی، بود و هر دو از چهره‌های برجسته موسیقی ایران محسوب میشوند.
استعداد خوانندگی مهستی در دوران نوجوانی توسط پرویز یاحقی، آهنگساز مشهور ایرانی، کشف شد. یاحقی به‌طور اتفاقی صدای او را در یکی از محافل شنید و تحت تأثیر توانایی‌های آوازی او قرار گرفت. او مهستی را به ادامه راه در عرصه موسیقی تشویق کرد. اکبر گلپایگانی نیز در یکی از مصاحبه‌های خود اشاره کرده است که آموزش‌های اولیه هایده و مهستی را بر عهده داشته و آنها را به آهنگسازان معرفی کرده است.
هایده، خواهر بزرگ‌تر مهستی، اگرچه پیش‌تر به دنیا آمده بود، اما مهستی به دلیل مجرد بودن، زودتر از خواهر خود وارد دنیای هنر شد. نام هنری «مهستی» را او از مهستی گنجوی، شاعر پرآوازه ایرانی، الهام گرفت و این نام را برای خود برگزید.
شروع فعالیت
مهستی فعالیت هنری خود را در سن ۱۹ سالگی و با اجرای ترانه‌ای به نام «آن که دلم را برده خدایا» در برنامه‌ی گل‌های شماره‌ی ۴۲۰ آغاز کرد. این اثر که توسط بیژن ترقی ساخته شده بود، در سبک موسیقی سنتی ایرانی اجرا شد. با گذشت زمان و با توجه به تغییر سلیقه‌ی عمومی به سمت موسیقی پاپ، به‌ویژه پس از انقلاب سال ۱۳۵۷، مهستی نیز به اجرای آهنگ‌هایی در این سبک روی آورد. نخستین اثر او در این زمینه، ترانه‌ی «بچه نشو ای دل» بود که توسط جهانبخش پازوکی ساخته شده بود.
پیش از انقلاب، مهستی با کورس ناظمیان ازدواج کرد، اما این ازدواج پس از مدتی به جدایی انجامید. همسر او به فیروزه، خواننده‌ی کوچه‌بازاری، علاقه‌مند شد و مهستی را ترک کرد. این اتفاق تأثیر عمیقی بر مهستی گذاشت و او را بسیار اندوهگین ساخت. او در واکنش به این رویداد، ترانه‌هایی مانند «بیا خونه»، «بازیچه» و «دلقک» را خطاب به کورس ناظمیان خواند. پس از این جدایی، مهستی بار دیگر ازدواج کرد، اما این ازدواج نیز به طلاق انجامید. پس از دو تجربه‌ی ناموفق در زندگی مشترک، او تصمیم گرفت به تنهایی زندگی کند و همراه با مادرش در محله‌ی فرمانیه تهران ساکن شد. از ازدواج اول او با کورس ناظمیان، دختری به نام سحر ناظمیان به دنیا آمد. ازدواج دوم او نیز با بهرام سنندجی، صاحب کارخانهی کفش، صورت گرفت. مهستی از دخترش سحر، دو نوه‌ی دختر به نام‌های ناتاشا و ناتالی داشت.
در سال ۲۰۰۵ میلادی، آکادمی جهانی هنر، ادبیات و رسانه به پاس بیش از ۴۰ سال فعالیت هنری مهستی در زمینه‌ی موسیقی سنتی، مردمی و پاپ ایرانی، از او تقدیر کرد و نشان شیر طلایی را به وی اهدا نمود.
از مهستی حدود چهل آلبوم موسیقی به یادگار مانده است که شامل آثار برنامه‌ی گل‌های رنگارنگ نیز می‌شود. مردمی بودن، مشارکت در فعالیت‌های عام‌المنفعه و برخورد صمیمانه‌ی او با مردم در کنسرت‌ها، باعث محبوبیت فراوان او شد. این محبوبیت به حدی بود که حتی نسل‌هایی که پس از درگذشت او به دنیا آمدند، با آثارش آشنا هستند و از ترانه‌های او استقبال می‌کنند.
دوران بیماری مهستی
مهستی برای مدت حدود چهار سال بیماری خود را از عموم مردم پنهان نگه داشت، اگرچه در این مدت تحت شیمی‌درمانی خفیف قرار گرفته بود. پزشکان به او هشدار داده بودند که در صورت استفاده از دوز بالاتر داروها که برای شرایط او ضروری بود، ممکن است به صدای او آسیب وارد شود. با این حال، در نوروز سال ۱۳۸۶، پس از چندین روز اجرای برنامه در کنسرتی که قرار بود به همراه ستار و گلپا در دبی برگزار شود، به دلیل بازگشت علائم بیماری و وخامت حال عمومی، از ادامه اجرا بازماند.
او بلافاصله به لس آنجلس بازگشت و در یک برنامه تلویزیونی که توسط نادره سالارپور، برادرزاده‌اش، اجرا می‌شد، حضور یافت. در این برنامه، مهستی به همراه دختر و نوه‌هایش و همچنین پزشک خانوادگی‌اش شرکت کرد و برای اولین بار علنی اعلام کرد که به بیماری سرطان مبتلاست و نیاز به پرتودرمانی دارد. پس از آغاز روند درمان، او به همراه دخترش به شمال کالیفرنیا رفت و در بیمارستان مجهز سانتا روزا، که متعلق به همسر دخترش سحر بود، بستری شد.
مرگ
مهستی در حالی که پس از انتشار آلبوم موفق از خدا خواسته مشغول تهیه‌ی آلبوم جدیدی با همکاری شادمهر عقیلی بود، پس از چهار سال مبارزه با بیماری سرطان رودهی بزرگ، در تاریخ ۴ تیر ۱۳۸۶ و در سن ۶۰ سالگی، در شهر سانتا روزا، کالیفرنیا، در ساعت ۷:۵۲ صبح و در حالت کما درگذشت.
پیکر مهستی پس از انتقال از شمال کالیفرنیا، در روز جمعه ۸ تیر ۱۳۸۶ و در ساعت ۱۲:۳۰ در گورستان وست‌وود واقع در لس آنجلس به خاک سپرده شد. مراسم خاکسپاری او با حضور هزاران نفر از جمله چهره‌های سرشناس ایرانی مقیم خارج از کشور، هنرمندان، خوانندگان و بازیگران برجسته برگزار شد. از جمله مهمانان این مراسم، جمشید دلشاد، نخستین شهردار ایرانی در ایالت کالیفرنیا، و بیژن پاکزاد، طراح مد مشهور ایرانی مقیم آمریکا، بودند.
پس از درگذشت مهستی، چهار خواننده‌ی مطرح ایرانی، لیلا فروهر، سپیده، هنگامه و هلن، به درخواست شبکه‌ی تپش، قطعه‌ای به نام «به‌یاد مهستی» را اجرا کردند. این ترانه در ابتدا قرار بود به عنوان هدیه‌ای به مهستی تقدیم شود، اما پس از فوت او به یادبودش منتشر شد.
آلبوم های مهستی
| عنوان اثر | سال انتشار/جزئیات |
|---|---|
| آشفته | ۱۳۷۲ |
| آوازک | ۱۳۷۸ |
| اسیر | ۱۳۷۱ |
| اوج صدا | با همراهی هایده |
| از خدا خواسته | ۱۳۸۴ |
| بزم | آواز دلدادگان |
| بزم بهار | با همراهی ستار |
| بیگانه | ۱۳۷۳ |
| بی‌نوا دل | – |
| ترانهٔ سال | با همراهی معین و هایده |
| تقدیر | ۱۳۷۶ (با همراهی گلپا) |
| تو بزن تا من برقصم | ۱۳۵۶ |
| حقیقت | با همراهی ستار |
| دلداده | ۱۳۸۰ |
| سراب عشق | ۱۳۵۷ |
| سپیده‌دم | ۱۳۶۰ |
| ضیافت | ۱۳۷۰ (با همراهی ستار و فرامرز آصف) |
| قسم | ۱۳۷۸ |
| گل گندم | ۱۳۷۴ (با همراهی ستار) |
| گل امید | ۱۳۷۲ |
| گل‌های رنگارنگ | – |
| همیشه عاشق | ۱۳۷۸ |
| همیشه سبز | ۱۳۸۲ |
| هوای یار | – |
| هوای عاشقی | ۱۳۷۷ |
| لبخند | با همراهی شهرام صولتی |
| مستی | ۱۳۷۱ |
| مهمان | با همراهی هایده |
| موج | ۱۳۷۲ |
| مسافر | ۱۳۷۰ |
| نامه | ۱۳۷۳ |
سوالات متداول
۱. علت مرگ مهستی چه بود؟
این هنرمند پس از چهار سال مبارزه با بیماری سرطان رودهی بزرگ، در تاریخ ۴ تیر ۱۳۸۶ در سن ۶۰ سالگی در شهر سانتا روزا، کالیفرنیا، درگذشت.
۲. دین هایده و مهستی چه بود؟
هایده و این هنرمند هر دو در خانوادهای مسلمان به دنیا آمدند و به دین اسلام معتقد بودند. با این حال، آنها بیشتر بهعنوان هنرمندانی فراتر از مرزهای مذهبی شناخته میشدند.
۳. تاریخ فوت مهستی و هایده چه زمانی بود؟
این هنرمند در ۴ تیر ۱۳۸۶ درگذشت، در حالی که هایده، خواهر بزرگ‌تر او، پیش‌تر در ۲۰ دی ۱۳۶۸ به دلیل بیماری سرطان در لندن فوت کرده بود.
۴. سن مهستی در زمان فوت چقدر بود؟
این هنرمند در زمان درگذشت ۶۰ سال داشت.
۵. اصالت پدر و مادر هایده و مهستی چه بود؟
پدر آنها، محمد ددهبالا، اهل روستای ددهبالا در نزدیکی تبریز بود، و مادرشان از خانوادهای متمول و سرشناس در رشت به شمار میرفت.
۶. اسم اصلی مهستی چه بود؟
اسم اصلی مهستی خدیجه ددهبالا بود. او نام هنری خود را از مهستی گنجوی، شاعر پرآوازه ایرانی، الهام گرفت.
۷. آیا عکسهایی از مهستی در جوانی وجود دارد؟
بله، عکسهایی از این هنرمند در دوران جوانی موجود است که زیبایی و جذابیت او را در آن سالها به نمایش میگذارند. این عکسها اغلب در آلبومهای قدیمی و برنامههای تلویزیونی دیده میشوند.
۸. آیا عکسی از بهرام سنندجی، همسر مهستی، وجود دارد؟
بهرام سنندجی، همسر دوم این هنرمند، فردی کمتر شناختهشده در رسانهها بود و عکسهای کمی از او منتشر شده است. او صاحب کارخانهی کفش بود و زندگی خصوصیاش کمتر در معرض توجه عمومی قرار گرفت.
منبع : ویکی پدیا
